Γιώργος Παρχαρίδης: «O στόχος της ενότητας των Ποντίων έχει επιτευχθεί...»

Οι τακτικοί αναγνώστες μας γνωρίζουν πολύ καλά ότι αυτό το περιοδικό δεν προσπάθησε ποτέ να κρύψει την αυστηρή κριτική ματιά με την οποία αντιμετωπίζει το κοινωνικό φαινόμενο του λεγόμενου «οργανωμένου ποντιακού χώρου». Όχι βέβαια από διάθεση απαξίωσης των ανθρώπων που έταξαν τον εαυτό τους στην υπηρεσία του. Αλλά γιατί πιστεύουμε ότι η φυσική θέση του ποντιακού τύπου δεν είναι δίπλα τους, όπως πιστεύουν πολλοί, αλλά απέναντι τους. Αλλά και κάτι ακόμη: ότι πολλά από τα κακώς κείμενα αυτού του χώρου θα είχαν πάψει από καιρού να υφίστανται, αν ο ποντιακός τύπος ήταν κατά τι αυστηρότερος έναντι της ηγεσίας του. Αυτό όμως είναι μια άλλη ιστορία…

Με αφορμή λοιπόν τις πολλές και εξαιρετικά ενδιαφέρουσες προκλήσεις στις οποίες καλείται να ανταποκριθεί αυτή την περίοδο ο χώρος των ποντιακών σωματείων, σκεφτήκαμε να εγκαινιάσουμε μια σειρά συνεντεύξεων με τους σημαντικότερους από τους εκπροσώπους του. Ασφαλώς θα ακολουθήσουν πολλοί, από κάθε πλευρά του πολύχρωμου ποντιακού φάσματος. Στοιχειώδης όμως επίγνωση του χώρου και των συσχετισμών που επικρατούν σε αυτόν, καθιστούσαν την επιλογή του προέδρου της Παμποντιακής Ομοσπονδίας Ελλάδος Γιώργου Παρχαρίδη, ως πρώτου καλεσμένου μας,  σχεδόν αυτονόητη. 

Στο παρελθόν και ιδίως την περίοδο της τελευταίας επανεκλογής του, εξέφρασα σοβαρές ενστάσεις για πολλές από τις επιλογές του Γιώργου Παρχαρίδη, κι αυτό παρά την μακροχρόνια γνωριμία μας. Δεν αποκλείω το ενδεχόμενο να ενοχλήθηκε. Άλλωστε είναι γνωστό ότι ο Γιώργος Παρχαρίδης δεν είναι το είδος του ανθρώπου που του αρέσει η κριτική. Παθιάζεται τόσο πολύ με αυτό που κάνει, που τις περισσότερες φορές δεν βρίσκει το χρόνο να προσπαθήσει να μπει στη θέση του «άλλου». Είναι κάτι που δημιουργεί πολλές φορές την εικόνα μιας εμπάθειας, που τον αδικεί. Γιατί όσοι τον γνωρίζουν επί πολλά χρόνια, ξέρουν πολύ καλά ότι στην πραγματικότητα  είναι πολύ πιο ανθρώπινος, απ’ όσο το αυστηρό ηγετικό του προφίλ αφήνει να διαφανεί.

Στο Γιώργο Παρχαρίδη καταλογίζω πολλά πράγματα. Εκείνο όμως που δεν μπορώ σε καμία περίπτωση να του καταλογίσω (σε αντίθεση με πολλούς άλλους από το χώρο μας) είναι η προσπάθεια εκμετάλλευσης  της  ανάμιξής του με τα ποντιακά πράγματα χάριν άλλων, προσωπικής φύσης, σκοπιμοτήτων. Γνωρίζω πολύ καλά ότι και μόνο η θέση του προέδρου της Ελληνικής Καρδιολογικής Εταιρείας, στην οποία πρόσφατα διαδέχτηκε τον τ. υπουργό κ. Δ. Κρεμαστινό, θα ήταν αρκετή για να κάνει τρισευτυχισμένους πολλούς από τους συναδέλφους του πανεπιστημιακούς. Κι όμως αυτός εξακολουθεί να αφιερώνει το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου του στο μεγάλο του πάθος, τη Παμποντιακή.  Και κάθε φορά που θυμώνω με μία απόφασή του, με την οποία διαφωνώ, έρχεται στο νου μου αυτό που μου είπε κάποτε ένα ιστορικό στέλεχος του χώρου, το οποίο μάλιστα δε διατηρεί και τις καλύτερες σχέσεις μαζί του: «μπορείς να του αρνηθείς τα πάντα, όχι όμως και τον απροσποίητο, το σχεδόν πρωτόγονο, ποντιακό πατριωτισμό του. Και μην ξεχνάς ότι την εποχή που εμείς ντρεπόμασταν να μιλήσουμε ποντιακά ακόμη και στα χωριά μας, ο Παρχαρίδης, φέρελπις εισηγητής της Καρδιολογίας και ανερχόμενο τότε αστέρι της Ιατρικής, φωνασκούσε στα ποντιακά εν μέσω της Εγνατίας και επέμενα να χαιρετά στα ποντιακά κάθε Πόντια γριούλα που συναντούσε στα πανεπιστημιακά νοσοκομεία, κάνοντάς την περήφανη για τη ράτσας της…»

Διανύετε αισίως την τρίτη θητεία σας ως πρόεδρος της Παμποντιακής Ομοσπονδίας Ελλάδος. Είναι γνωστό ότι το αρχικό καταστατικό της Ομοσπονδίας προέβλεπε δύο μόνο θητείες για τον εκάστοτε πρόεδρο. Τι ήταν αυτό που άλλαξε στην πορεία, ώστε να θεωρηθεί αναγκαία η αλλαγή του καταστατικού που επέτρεψε την επανεκλογή σας;

Καταρχήν αλλαγή του καταστατικού γενικά έπρεπε να γίνει. Νομίζω ότι τα έξι χρόνια που πέρασαν από την ψήφιση του αρχικού καταστατικού, ήταν αρκετός χρόνος για να διαπιστώσει κανείς τις πιθανές ατέλειές του και να επιχειρήσει τη βελτίωσή του. Όσον αφορά το θέμα της παρατάσεως της θητείας του πρόεδρου κατά τρία χρόνια, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ήταν κάτι που το ζήτησε μεγάλος αριθμός πρωτοβάθμιων σωματείων της Παμποντιακής, συζητήθηκε από τη γενική συνέλευση και εγκρίθηκε σχεδόν παμψηφεί.

Δεν φοβηθήκατε -με δεδομένο το ότι υπάρχουν άνθρωποι και οικογένειες που βρίσκονται επί πολλά χρόνια στην ηγεσία του χώρου- ότι μπορεί να κατηγορηθείτε για μια απ’ τα ίδια; Δηλαδή, «ένας ακόμη πρόεδρος που θέλει να παραμείνει για πολλά χρόνια»;

Τα εννέα χρόνια δεν συνιστούν καθεστώς. Σας θυμίζω το παράδειγμα της Μέριμνας Ποντίων Κυριών -του πλέον επιτυχημένου, κατά τη γνώμη μου, ποντιακού σωματείου του ελλαδικού χώρου- το καταστατικό του οποίου προβλέπει τρεις θητείες για την εκάστοτε πρόεδρο. Είναι ένα μοντέλο που δούλεψε, έδωσε ένα αποτελεσματικό και επιτυχημένο σωματείο και κανείς δε μίλησε ποτέ για καθεστώς. Προσωπικά συμφωνώ με αυτό που είπε ο τότε Γενικός Γραμματέας της Παμποντιακής, ο κ. Γαβρίδης, ότι και εμείς στην Παμποντιακή και η Εύξεινος Λέσχη Θεσσαλονίκης θα έπρεπε να είχαμε ακολουθήσει εξαρχής το ίδιο μοντέλο, γιατί τα εννέα χρόνια είναι πράγματι ένας απαραίτητος χρόνος για να μπορέσει να επιτελέσει ένας πρόεδρος σημαντικό και διαχρονικό έργο.

Λένε πολλοί ότι ο προσωπικός σας ρόλος σε αυτές τις τελευταίες εκλογές της Παμποντιακής ήταν διαφορετικός απ’ ότι στο παρελθόν. Μέχρι τώρα είχατε επιλέξει να κρατηθείτε υπεράνω των όποιων θεμιτών διαφωνιών. Μπορεί να υπήρχαν πάντα οι εκάστοτε «μεν» και οι εκάστοτε «δε», όλοι όμως είχαν ως σταθερό σημείο αναφοράς το πρόσωπο του προέδρου. Σε αυτές τις εκλογές κατηγορηθήκατε ότι παίξατε ενεργό ρόλο, σας κατηγορούν μάλιστα ότι κατεβήκατε στη Αθήνα και μιλήσατε σε συγκέντρωση υποστηρικτών σας. Είναι έτσι τα πράγματα;

Αρχίζω από το τελευταίο. Κατ’ αρχήν δεν είναι αλήθεια ότι κατέβηκα και μίλησα σε συγκέντρωση προέδρων σωματείων. Νομίζω όμως ότι έχω ως άνθρωπος το δικαίωμα και την ελευθερία να συνομιλώ με οποιονδήποτε κρίνω σκόπιμο. Από εκεί και πέρα, όπως και στις προηγούμενες εκλογές, έτσι και σ’ αυτές, απέφυγα να αναμιχθώ ενεργώς. Βέβαια δεν μπορώ να πω ότι είμαι και άγιος. Άνθρωπος είμαι, μπορεί να μίλησα υπέρ ορισμένων προσώπων. Δε νομίζω όμως ότι είναι κακό αυτό. 

Δηλαδή αρνείστε ότι στις τελευταίες εκλογές της Παμποντιακής υπήρξε «ψηφοδέλτιο Παρχαρίδη;

Δεν υπήρξε «ψηφοδέλτιο Παρχαρίδη». Κάθε εκλογή έχει τις δικές της ιδιαιτερότητες. Δεν είμαστε εκκλησία, πουθενά στον κόσμο δεν μπορούν να γίνουν εκλογές χωρίς να υπάρχουν συνεννοήσεις. Αυτό που με ενδιαφέρει είναι ότι οι εκλογές δεν ήταν κομματικοποιημένες, αλλά έγιναν με κριτήριο την προσωπικότητα των υποψηφίων. Φαντάζεστε τι θα γινόταν, αν πρυτάνευαν οι κομματικές λογικές; Ουσιαστικά θα τελείωνε η υπόθεση του Ποντιακού Ελληνισμού. Προσωπικά αισθάνομαι ευτυχής διότι όλα αυτά τα χρόνια, και στις πρώτες εκλογές της Παμποντιακής και στις δεύτερες και στις τρίτες, δεν υπήρξε ούτε ίχνος κομματικού κριτηρίου.

Εδώ και λίγο καιρό, λοιπόν, η Παμποντιακή έχει ένα νέο Δ.Σ. Θεωρείτε ότι είναι ένα συμβούλιο καλύτερο από το προηγούμενο;

Αυτό δεν μπορώ να το πω από τώρα. Είναι ένα Δ.Σ. που θα κριθεί στο τέλος της θητείας του και τότε ελπίζω ειλικρινά ότι θα αποδειχθεί πολύ καλύτερο από όλα τα προηγούμενα.

Υπήρξε ένα θέμα με την Αθήνα. Γνωρίζετε πολύ καλά ότι υπάρχει μία ομάδα σωματείων, η οποία είχε για πολλά χρόνια την εκπροσώπηση του ποντιακού χώρου στην Αθήνα και η οποία μετά τις τελευταίες εκλογές διατηρεί ισχυρή εκπροσώπηση στο περιφερειακό συμβούλιο της Νότιας Ελλάδας, αλλά απουσιάζει παντελώς από το κεντρικό Δ.Σ. της Παμποντιακής. Δεν θεωρείτε ότι αυτή η εξέλιξη δημιουργεί κάποιο πρόβλημα στη μελλοντική πορεία της ομοσπονδίας;

Εγώ δεν πιστεύω σε ομάδες, ούτε σε πρόσωπα. Δεν δέχομαι τη λογική ότι πρέπει να μετέχει ο τάδε ή ο δείνα. Θέλω η Περιφέρεια Νότιας Ελλάδας και Νήσων να είναι ενωμένη και αποτελεσματική. Αυτό επιτυγχάνεται μόνο με δημοκρατικές εκλογές, όπως και έγινε. Μην αδικείτε αυτούς που επέλεξε η πλειοψηφία. Θα πρέπει κάποτε να μάθουμε να πειθαρχούμε στις δημοκρατικές διαδικασίες. Εγώ είμαι ευχαριστημένος από το γεγονός ότι τα ποντιακά σωματεία της Νότιας Ελλάδας που μετέχουν στην Παμποντιακή, ήταν κάποτε 30-40, ενώ σήμερα είναι πολύ περισσότερα. Απ’ ότι ξέρω το συμβούλιο της συγκεκριμένης περιφέρειας λειτουργεί δημοκρατικά κι αποτελεσματικά κι αυτό είναι που με ενδιαφέρει. Δεν με ενδιαφέρουν οι ομάδες, γιατί δεν πιστεύω σε αυτές.

Φοβόσαστε μήπως η ανθρώπινη πικρία όσων δεν εξελέγησαν, μπορεί να οδηγήσει σε αποχωρήσεις σωματείων;

Το σίγουρο είναι ότι δεν πρέπει να οδηγήσει. Δεν μπορώ να αποκλείσω κανένα ενδεχόμενο, αλλά πιστεύω ότι όσοι έχουν τέτοιου είδους πικρίες, θα πρέπει να σκεφτούν ψύχραιμα. Σε κάθε εκλογές δημιουργούνται πικρίες, η απάντηση όμως δεν είναι να σηκωθώ και να φύγω, αλλά να μείνω, να αγωνιστώ και την επόμενη φορά να επικρατήσω.

Είστε διατεθειμένος ως πρόεδρος να κάνετε ανοίγματα προς αυτήν την κατεύθυνση; Σκοπεύετε να αξιοποιήσετε στελέχη της Παμποντιακής που δεν εξελέγησαν στις πρόσφατες εκλογές;

Μα έχουμε ήδη τοποθετήσει σε κάποιες από τις επιτροπές της Παμποντιακής ανθρώπους που μετείχαν παλαιότερα στο Δ.Σ. και οι οποίοι δεν έχουν εκλεγεί. Πρότεινα π.χ. και έγινε ομόφωνα δεκτό να μετέχει στην Επιτροπή Ιστορίας ο κ. Αγτζίδης. Επίσης ο κ. Σαββίδης, ο τ. πρόεδρος της Περιφέρειας Νότιας Ελλάδος και Νήσων, ο οποίος μετέχει σε άλλη επιτροπή και απ’ ότι ξέρω λειτουργεί πολύ εποικοδομητικά.

Προσωπικά μου έκανε εντύπωση το γεγονός ότι μια σειρά στελεχών της Παμποντιακής, τα οποία είχαν κορυφαίες θέσεις στο προηγούμενο Δ.Σ., όπως ο κ. Στολτίδης, ή είχαν εκλεγεί σε καλή σειρά, όπως ο κ. Καραλευτέρης, δεν επεδίωξαν να θέσουν εκ νέου υποψηφιότητα. Δεν δικαιούμαι να εικάσω ότι πρόκειται για έκφραση δυσαρέσκειας;

Δε νομίζω ότι θα πρέπει να μας απασχολήσει αυτό το ζήτημα. Δεν μπορώ να μπω στη σκέψη όσων επέλεξαν να μην είναι και πάλι υποψήφιοι. Μπορώ να πω μόνο ότι έγιναν δημοκρατικές εκλογές, εξελέγησαν αυτοί που εξελέγησαν, στηριζόμενοι από τα πρωτοβάθμια σωματεία, υπάρχει μια δημοκρατική πλειοψηφία, υπάρχει ένα δημοκρατικά εκλεγμένο συμβούλιο, προχωράμε και περιμένουμε να γίνει η εκτίμηση του έργου του στα τρία επόμενα χρόνια.

Και μια τελευταία ερώτηση για να φύγουμε απ’ τα εκλογικά. Τα μέλη του νέου Δ.Σ. της Παμποντιακής ψηφίστηκαν από τα πρωτοβάθμια σωματεία. Ποιος όμως φέρει την πολιτική ευθύνη για την κατανομή των ειδικών ρόλων μέσα στο πλαίσιο αυτού του νέου Δ.Σ.;

Η ευθύνη της επιλογής βαρύνει κατ’ αρχήν όλα τα μέλη του Δ.Σ. και περισσότερο απ’ όλους τον πρόεδρο, ο οποίος έκανε, ως όφειλε, τις προτάσεις του.

Ένα από τα πιο κρίσιμα στοιχήματα για ένα συλλογικό φορέα είναι να κατορθώσει να ξεπεράσει χωρίς κλυδωνισμούς την αποχώρηση του ιδρυτή του. Πιστεύετε ότι η Παμποντιακή έχει φτάσει σε αυτό το σημείο ωριμότητας; Φοβόσαστε για το μέλλον της Ομοσπονδίας μετά την αποχώρησή σας;

Νομίζω ότι ένα από το βασικά καθήκοντα κάθε προέδρου είναι να μεριμνήσει εγκαίρως για τη διαδοχή του.

Εσείς προσωπικά το έχετε κάνει;

Είναι γνωστό σε όλους ότι η προσωπική μου επιθυμία ήταν να μην είμαι εκ νέου υποψήφιος. Πρότεινα λοιπόν πρόσωπα τα οποία θα μπορούσαν να συνεχίσουν το έργο που έχουμε ξεκινήσει. Δεν μου αρέσει η ονοματολογία, νομίζω όμως ότι οφείλω να αποκαλύψω κάποια πράγματα δημοσίως. Κατ’ αρχήν πρότεινα τον κ. Γαβρίδη, τον οποίο εκτιμώ απεριόριστα. Από το 1974 είμαστε συμμαχητές στην πρώτη γραμμή του αγώνα για τα θέματα του Ποντιακού Ελληνισμού. Δε λείψαμε από τη μάχη ούτε για μία ημέρα. Συνεργαστήκαμε στην Εύξεινο Λέσχη Θεσσαλονίκης και εν συνεχεία υπήρξε ο πρώτος Γενικός Γραμματέας της Παμποντιακής. Άτομο ηθικό, έντιμο, με μεγάλη προσφορά και τεράστια γνώση και εμπειρία γύρω από τα θέματα αυτά. Συμμεριζόμενος και την επιθυμία των σωματείων, του ζήτησα επανειλημμένως να είναι ο επόμενος πρόεδρος. Και δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι θα ήταν ένας πρόεδρος γενικής αποδοχής. Παρά την επίμονη προσπάθειά μου όμως, ο κ. Γαβρίδης δεν δέχθηκε. Εν συνεχεία απευθύνθηκα στον καθηγητή της Ιατρικής, τον κ. Σελβιαρίδη, ο οποίος επίσης δεν δέχθηκε να είναι υποψήφιος, τουλάχιστον σε αυτή τη φάση, λόγω των αυξημένων καθηκόντων του στο πανεπιστήμιο. Από εκεί και πέρα κι επειδή υπάρχει πράγματι ένα πολύ σημαντικό έργο της Παμποντιακής που δεν έχει ολοκληρωθεί μέσα σε αυτή τη φάση των πρώτων έξι χρόνων, υπέκυψα τελικά στην τεράστια πίεση των σωματείων και δέχθηκα να είμαι υποψήφιος για τρίτη φορά, κάτι που το θεωρώ πραγματικά θυσία. Διότι περί θυσίας πρόκειται.

Θα μπορούσε όμως κάποιος κακοπροαίρετος να απαντήσει ότι επιλέξατε σκοπίμως πρόσωπα που γνωρίζατε εκ των προτέρων ότι δεν πρόκειται να δεχθούν…

Γνωρίζετε και τον κ. Γαβρίδη και τον κ. Σελβιαρίδη. Μπορείτε λοιπόν να τους ρωτήσετε τι εντύπωση σχημάτισαν για την ειλικρίνεια των επίμονων πιέσεων που τους άσκησα προκειμένου να δεχθούν να είναι υποψήφιοι.

Εφόσον όμως υπήρξε πράγματι αυτή η δυστοκία στην εύρεση της διάδοχης κατάστασης, τι μας εγγυάται ότι μετά από τρία χρόνια δεν θα προκύψει ανάλογο αδιέξοδο και δεν θα αναγκαστείτε να τροποποιήσετε εκ νέου το καταστατικό;

Το καταστατικό δεν πρόκειται να αλλάξει. Όταν λέμε εννέα χρόνια, εννοούμε εννέα χρόνια. Σας είπα ότι αποδέχθηκα την πρόταση επανεκλογής μου για συγκεκριμένους λόγους. Μετά από τρεις θητείες οι λόγοι αυτοί παύουν να υφίστανται. Θα ήταν τουλάχιστον ανόητο να δεχτούμε παράταση της θητείας του προέδρου πέραν των εννέα ετών, διότι σε μια τέτοια περίπτωση θα κάναμε αυτά, για τα οποία κατηγορούμε άλλους. Μην ξεχνάμε ότι η Παμποντιακή ήρθε για να γκρεμίσει τα «καθεστώτα» που λυμαίνονταν τον ποντιακό χώρο, όχι για να δημιουργήσει νέα.

Ποια είναι τα σημαντικότερα θέματα με τα οποία ασχολείται η Παμποντιακή σήμερα;

Από την πρώτη στιγμή της ίδρυσής της η Παμποντιακή έθεσε κάποιους κεντρικούς στόχους, τους οποίους υπηρετεί με συνέπεια. Ο πρώτος από αυτούς τους στόχους είναι η διεθνής αναγνώριση της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου. Δεν αρκούμεθα στην ομόφωνη αναγνώριση από την ελληνική Βουλή το 1994, ζητούμε τη διεθνή αναγνώριση και στο σημείο αυτό νομίζω ότι πετύχαμε αρκετά πράγματα. Καταρχήν κρατάμε στην επικαιρότητα το γεγονός της Γενοκτονίας του Πόντου διοργανώνοντας ανήμερα της 19^ης Μαΐου τη μεγάλη συγκέντρωση στην πλατεία Αγίας Σοφίας, όπου μαζεύονται, όπως είναι γνωστό, χιλιάδες λαού και μπορώ να πω με υπερηφάνεια ότι οι ομιλητές που πέρασαν ήταν όλοι εξέχουσες προσωπικότητες από την Ελλάδα και το εξωτερικό, όπως ο καθηγητής κ. Γιανναράς, ο πρόεδρος της Ε.Δ.Ε.Κ. Βάσος Λυσαρίδης, η κα Αρβελέρ, ο πρόεδρος του ΣΑΕ κ. Ταμπάκης, ο καθηγητής Κώστας Φωτιάδης, ο υπουργός Δικαιοσύνης της Νότιας Αυστραλίας, ο ποντιακής καταγωγής βουλευτής του Σουηδικού Κοινοβουλίου κ. Νίκος Παπαδόπουλος και η κα Ούλαφ Πάλμε, αρχηγός του Αριστερού Κόμματος της Σουηδίας. Όπως επίσης θα πρέπει να πω ότι πέρσι διοργανώσαμε για πρώτη φορά αντίστοιχης μεγάλη συγκέντρωση και στην Αθήνα, με ομιλητές τον κ. Νίκο Παπαδόπουλο, για τον οποίο σας μίλησα προηγουμένως, και την κουρδικής καταγωγής βουλευτίνα του Σουηδικού Κοινοβουλίου, την κα Γκιουλέν Αβτζί.

Ποια ήταν η ανταπόκριση της Ελληνικής πολιτείας σε αυτή σας την προσπάθεια;

Δυστυχώς είμαι υποχρεωμένος να πω ότι ενώ το 994 το Ελληνικό Κοινοβούλιο αναγνώρισε ομόφωνα τη Γενοκτονία, στη μετέπειτα προσπάθειά μας για τη διεθνή αναγνώριση της Γενοκτονίας η Ελληνική Πολιτεία δεν ήταν ούτε μπροστά μας, ούτε δίπλα μας, ούτε πίσω μας.

Ποιο ήταν το πλέον υψηλόβαθμο στέλεχος του ελληνικού ΥΠ.ΕΞ. που συναντήσατε ως πρόεδρος της Παμποντιακής;

Το θέμα δεν είναι αυτό, δηλαδή τον ποιόν συναντήσαμε, αλλά η γενικότερη φιλοσοφία της πολιτείας. Καταρχήν δεν ήρθε ποτέ στην εκδήλωση κάποιο υψηλόβαθμο κυβερνητικό στέλεχος. Επίσης ουδέποτε η ελληνική πολιτεία έκανε κάποια προσπάθεια για να προωθήσει τη διεθνή αναγνώριση, δηλαδή δε ζήτησε ποτέ από κάποιο άλλο κράτος να αναγνωρίσει τη Γενοκτονία. Εδώ όταν πήγα στη Σουηδία επικεφαλής αντιπροσωπείας της Παμποντιακής και συμμετείχαμε στην τιμητική εκδήλωση που διοργάνωσε ο «Εύξεινος Πόντος» της Στοκχόλμης για να τιμήσει τους Σουηδούς βουλευτές που ψήφισαν υπέρ της αναγνώρισης της Γενοκτονίας, δεν υπήρχε εκπρόσωπος της ελληνικής πολιτείας. Ο πρόξενος, ο οποίος είχε φυσικά προσκληθεί, απέφυγε να παραστεί!

Οι υπόλοιποι άξονες της δράσης σας;

Είναι η προώθηση της διδασκαλίας της ιστορίας του Ποντιακού Ελληνισμού σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης, η διατήρηση της ποντιακής διαλέκτου, η υποστήριξη των παλιννοστούντων αδελφών μας, η αλλαγή του διοικητικού και νομικού καθεστώτος του Ιδρύματος «Παναγίας Σουμελά», το οποίο με βάσει το ισχύον βασιλικό διάταγμα και την κανονιστική πράξη της Εκκλησίας της Ελλάδος διοικείται επί 48 έτη από ένα παγκόσμιας πρωτοτυπίας καθεστώς οικογενειοκρατίας. Αποτελεί το μοναδικό παράδειγμα όπου η διοίκηση ενός νομικού προσώπου Δημοσίου Δικαίου, όπως είναι το Ιερό Ίδρυμα, διορίζεται από ένα Νομικό πρόσωπο Ιδιωτικού Δικαίου, δηλαδή το ομώνυμο σωματείο. Μόνον τα τρία από τα 11 μέλη ψηφίζονται από το λεγόμενο «Κοινόν των Ποντίων». Τέλος, μέσα στους στόχους για τους οποίους σας μίλησα προηγουμένως, περιλαμβάνονται επίσης η απόδοση όσων έχουν απομείνει από την «ανταλλάξιμη περιουσία», στους πραγματικούς δικαιούχους, δηλαδή τις προσφυγικές οργανώσεις, και τέλος, η τύχη των ιστορικών μνημείων του Ποντιακού Ελληνισμού εντός της τουρκικής επικράτειας.

Το φετινό δεκαπενταύγουστο ζήσαμε ένα ιστορικό γεγονός με την πατριαρχική θεία λειτουργία μετά από 90 χρόνια. Ωστόσο πολλοί διεκδικούν τις δάφνες για αυτό το γεγονός. Ποια είναι η δική σας άποψη;

Εγώ θα σας πω αυτό που μου είπε ο ίδιος ο Πατριάρχης. Σε κατ’ ιδίαν συνάντηση που είχαμε λίγους μήνες προ της λειτουργίας, μου αποκάλυψε ότι η πραγματοποίηση της θείας λειτουργίας στην Παναγία Σουμελά οφείλεται αποκλειστικά σε δικές του ενέργειες και κυρίως στις επανειλημμένες συναντήσεις που είχε με τον υπουργό Πολιτισμού της Τουρκίας. Την απόφαση αυτή προσπάθησε να οικειοποιηθεί και ο κ. Ιβάν, γεγονός το οποίο είχε ως αποτέλεσμα να ξεσπάσει μία διαμάχη μεταξύ Πατριάρχη και κ. Σαββίδη. Διότι, όπως άφησε να εννοηθεί ο Πατριάρχης, υπήρχε και εξακολουθεί να υπάρχει μία φοβία ελέγχου του Οικουμενικού Πατριαρχείου από το Ρωσικό Πατριαρχείο της Μόσχας. Τη δυσαρέσκειά του προς τον κ. Σαββίδη ο Πατριάρχης την έδειξε και την ίδια την ημέρα της θείας λειτουργίας, όταν του γύρισε την πλάτη αποφεύγοντας επιδεκτικά να τον χαιρετίσει.

Αυτή η εκδοχή όμως έχει ένα αδύνατο σημείο: παραγνωρίζει το γεγονός ότι η πλευρά Σαββίδη διοργάνωνε προσκυνήματα στην Παναγία Σουμελά τρία χρόνια πριν εμπλακεί ο Πατριάρχης στην όλη υπόθεση...

Εγώ σας λέω τι μου είπε προσωπικά ο πατριάρχης. Δεν είναι δική μου θέση, απλά δεν έχω κανένα λόγο να αμφισβητήσω αυτό που μου είπε ο ίδιος ο Πατριάρχης.

Ποιος ήταν ο ρόλος της Παμποντιακής σε αυτή την υπόθεση; Διότι κατηγορηθήκατε ότι προσπαθήσατε να καπηλευθείτε το αποτέλεσμα της πρωτοβουλίας άλλων...

Λυπούμαι πολύ για αυτά τα οποία λέγονται. Είναι σύνηθες το φαινόμενο να προσπαθούν κάποιοι να μειώσουν τη σημασία της συνεισφοράς των άλλων. Ως Παμποντιακή από την πρώτη στιγμή που πληροφορηθήκαμε το γεγονός της τέλεσης της θείας λειτουργίας στην Παναγία Σουμελά, σπεύσαμε να επισκεφτούμε τον Πατριάρχη. Η συζήτηση μαζί του διήρκησε μία ώρα. Ήταν πολύ ευδιάθετος, μας άκουσε προσεκτικά και εκείνο που μας ζήτησε, ήταν να συμβάλλουμε στη διατήρηση χαμηλών τόνων, ώστε να πετύχει αυτή η υπόθεση. Και αυτό και κάναμε. Με τις συνεντεύξεις, με τις δημόσιες τοποθετήσεις μας κλπ συμβάλλαμε να κρατηθούν οι χαμηλοί τόνοι. Δεν είναι λίγο αυτό. Ασφαλώς δεν είχαμε ανάμειξη στην επίτευξη της απόφασης, αλλά συμβάλαμε αποφασιστικά στην υλοποίησή της και στην ομαλή εξέλιξη των πραγμάτων.

Ποιες είναι οι προσωπικές σας σχέσεις με τον κ. Σαββίδη;

Οι προσωπικές μας σχέσεις είναι καλές. Ως άνθρωποι δεν έχουμε να χωρίσουμε τίποτε απολύτως. Εκεί που διαφωνούμε, είναι στα πλαίσια της Διεθνούς Συνομοσπονδίας Ποντιακού Ελληνισμού, της οποίας πρόεδρος είναι ο κ. Σαββίδης. Διότι μέχρι σήμερα δεν έκανε ως πρόεδρος της ΔΙ.ΣΥ.Π.Ε. τίποτε απολύτως -κι όταν λέμε τίποτε απολύτως, εννοούμε τίποτε απολύτως- πέρα από το να προσπαθεί μονίμως να επιτύχει την ένταξη της Π.Ο.Π.Σ. Της Π.Ο.Π.Σ. που ήταν και αποχώρησε. Και όχι μόνον αποχώρησε, αλλά και κατέφυγε στα δικαστήρια προσπαθώντας να αποτρέψει την αναγνώριση του οργάνου. Δικαιούμαι λοιπόν να αναρωτηθώ κι εγώ, όπως και υπόλοιποι σύμβουλοι και οι υπόλοιπες Ομοσπονδίες του εξωτερικού: που οφείλεται αυτή η στάση του κ. Σαββίδη; Από που ή μάλλον από ποιους ενθαρρύνεται σε αυτή του την αδιέξοδη στάση;

Θα έχετε ακούσει κι εσείς την άποψη που λέει ότι «ο Παρχαρίδης δε συγχώρησε στον Ιβάν Σαββίδη την ήττα του στις εκλογές για την προεδρία της Παγκόσμιας Συνομοσπονδίας». Αν λοιπόν, ενόψει του αδιεξόδου που έχει σημειωθεί τον τελευταίο καιρό στη λειτουργία της ΔΙ.ΣΥ.Π.Ε. ο Ιβάν Σαββίδης παραιτηθεί, θα είστε και πάλι υποψήφιος για την προεδρία του οργάνου;

Κατ’ αρχήν, αν παραιτηθεί, κακώς θα παραιτηθεί. Δηλαδή αποδεχόμαστε τη δημοκρατία, όσο η πλειοψηφία δέχεται τις απόψεις μας, και σηκωνόμαστε και φεύγουμε, όταν τις αρνείται; Δε λειτουργεί έτσι η δημοκρατία…

Αν όμως επιμείνει;

Αν επιμείνει, η ΔΙ.ΣΥ.Π.Ε. θα συνεχίσει το έργο της και χωρίς αυτόν. Και σε ότι με αφορά, σας το λέω ξεκάθαρα ότι δεν πρόκειται να είμαι υποψήφιος.

Ας έρθουμε στο θέμα της εδώ Παναγίας Σουμελά…

Το θέμα της αλλαγής του νομικού και διοικητικού καθεστώτος της Ι.Μ. Παναγίας Σουμελά είναι ένας από τους βασικούς στόχους που αναγράφονται στο καταστατικό της Παμποντιακής. Θεωρούμε ότι το σημερινό καθεστώς θίγει και τη θρησκευτική μας συνείδηση και τις δημοκρατικές μας ευαισθησίες. Δεν υπάρχει παγκόσμιο προηγούμενο να διοικείται ένας δημόσιος φορέας επί 48 χρόνια -σχεδόν επί μισό αιώνα- από μία οικογένεια. Ακόμη και ο Καντάφι ή ο Μπουμπάρακ άντεξαν μόνο για 32 χρόνια. Εμείς κάναμε όλες τις απαραίτητες ενέργειες ώστε να πάψει το απαράδεκτο φαινόμενο που ισχύει σήμερα, βάση του γνωστού Βασιλικού Διατάγματος του 1966 και της Κανονιστικής Πράξης της Εκκλησίας της Ελλάδος του 1973, να διορίζεται δηλαδή η πλειοψηφία και ο πρόεδρος του Δ.Σ. κι εν συνεχεία να πραγματοποιούνται εκλογές για την ανάδειξη τριών και μόνο από τα έντεκα μέλη του. Για να μην αναφερθώ στο «πραξικόπημα» του αρχιεπισκόπου, ο οποίος αν και γνώριζε τη γνωμοδότηση του Νομικού Συμβουλίου, που λέει ρητά ότι η Παναγία Σουμελά θα πρέπει να εποπτεύεται από το Υπουργείο Παιδείας και μόνον, και όχι από την Εκκλησία, προχώρησε αυθαίρετα στην έκδοση νέας κανονιστικής πράξης, βάση της οποίας προέκυψε -για μία ακόμη φορά ερήμην του Ποντιακού λαού- νέο Δ.Σ.. Θα περίμενα από τους κρατούντες να πούνε «φτάνει πια όσο διοικήσαμε» και να προτείνουν οι ίδιοι έναν τρόπο δημοκρατικής εκλογής. Φυσικά δεν το έκαναν.

Ποια είναι η θέση της πολιτείας σε αυτό το θέμα;

Θα μου επιτρέψετε μία σύντομη ιστορική παρέμβαση. Επί της προηγούμενης κυβέρνησης προσκρούσαμε σε τρεις υπουργούς. Πρώτη η κα Γιαννάκου, η οποία απ’ ότι φάνηκε ήθελε να λύσει το θέμα και έκανε πολύ σωστά βήματα. Κατ’ αρχήν έφερε το θέμα στην Επιτροπή Μορφωτικών Υποθέσεων της Βουλής, η οποία αποφάσισε ομόφωνα -γεγονός σπάνιο για τα κοινοβουλευτικά χρονικά- ότι το ισχύον καθεστώς θα πρέπει να αλλάξει. Στη συνέχεια ήρθε ο κ. Στυλιανίδης, ο οποίος από αδιαφορία, αδράνεια ή λόγω παρεμβάσεων τρίτων -όλα είναι πιθανά- καθυστέρησε επί ενάμιση ολόκληρο χρόνο να στείλει το απαιτούμενο έγγραφο στο Νομικό Συμβούλιο του Κράτους ώστε να προχωρήσει η διαδικασία. Και για αυτό τον λόγο τον κατηγορώ ευθέως ότι δεν έκανε ως υπουργός το καθήκον του. Τελικά και μετά από πολλές πιέσεις της Παμποντιακής το έγγραφο έφτασε κάποτε στο Νομικό Συμβούλιο του Κράτους, γεγονός που οδήγησε στην έκδοση της ιστορικής απόφασης που λέει ότι η Ι.Μ. Παναγία Σουμελά είναι Ν.Π.Δ.Δ. και ως τέτοιο θα πρέπει να εποπτεύεται αποκλειστικά από το υπουργείο Παιδείας και όχι από την Εκκλησία. Ο δε τρίτος υπουργός, ο κ. Σπηλιωτόπουλος δεν καταδέχθηκε καν να ανοίξει το φάκελο. Κι ερχόμαστε στη σημερινή κυβέρνηση. Σε συνάντηση που είχαμε πριν από τις τελευταίες εκλογές στη Δ.Ε.Θ. με τον κ. Παπανδρέου, παρόντος του κ. Δόλλη του σημερινού υφυπουργού, μας υποσχέθηκε ότι θα λύσει το θέμα,. Μετά τις εκλογές επισκεφθήκαμε τη νέα υπουργό την κα Διαμαντοπούλου, της εξηγήσαμε γιατί θα πρέπει να αλλάξει το σημερινό καθεστώς και της παρουσιάσαμε συγκεκριμένες προτάσεις. Αποτέλεσμα αυτών των επαφών ήταν να προχωρήσει η υπουργός στην προετοιμασία σχετικού νομοσχεδίου, το οποίο όπου να ’να θα έρθει στη Βουλή. Μας ζήτησε όμως να δούμε πρώτα τον αρχιεπίσκοπο και τους αρχηγούς των κομμάτων, πράγμα το οποίο κάναμε.

Τις σας απάντησαν;

Οι πολιτικοί αρχηγοί συμφώνησαν όλοι μαζί μας. Εκείνος ο οποίος αντιδρά λυσσαλέα, ας μου επιτραπεί η έκφραση, είναι ο Μητροπολίτης της Βέροιας. Ειλικρινά δεν μπορώ να καταλάβω για ποιο λόγω υπερασπίζεται τη συγκεκριμένη οικογένεια ως βασιλικότερος του βασιλέως.

Υπάρχει όμως και η άποψη ότι εκτός από σύμβολο του Ποντιακού Ελληνισμού η Παναγία Σουμελά είναι και ένα θρησκευτικό σύμβολο. Δεν θα ήταν λογικό λοιπόν σε ένα θρησκευτικό προσκύνημα τον πρώτο λόγο να τον έχει η εκκλησία;

Αυτά τα επιχειρήματα δεν στέκουν. Την απάντηση την έδωσε με τον καλύτερο τρόπο η απόφαση του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους, που έκρινε ότι η Ι.Μ. Παναγίας Σουμελά είναι Νομικό Πρόσωπο Δημοσίου Δικαίου και απέκλεισε την εποπτεία της Εκκλησίας επ’ αυτού. Εμείς ζητάμε να αποδοθεί η Παναγία Σουμελά στον ποντιακό λαό και διοικηθεί από ηθικούς, έντιμους και καταξιωμένους ανθρώπους ποντιακής καταγωγής. Και για να μην παρεξηγηθώ, θέλω να δηλώσω σε αυτό το σημείο ότι κανείς από την Παμποντιακή δεν πρόκειται να εμπλακεί στη διαδικασία εκλογής της νέας διοίκησης. Ως προς αυτό είμαι κατηγορηματικός.

Δεν υπάρχει όμως έτσι ο κίνδυνος να μεταφέρουμε τις γνωστές συγκρούσεις του Ποντιακού χώρου σε ένα θρησκευτικό προσκύνημα, όπως είναι η Παναγία Σουμελά;

Δηλαδή η σημερινή διοίκηση είναι υπεράνω αυτών των συγκρούσεων; Εμείς ζητούμε διαφάνεια. Κι ο καλύτερος τρόπος να επιβάλεις τη διαφάνεια είναι η δημοκρατία και ο έλεγχος.

Στο παρελθόν το περιοδικό μας έχει ασκήσει κριτική στην αποτελεσματικότητα της Παμποντιακής στον κρίσιμο τομέα του Ποντιακού Πολιτισμού. Εσείς προσωπικά είσαστε ευχαριστημένος από τις επιδόσεις σας σε αυτόν τον τομέα;

Ποτέ δεν είμαι ευχαριστημένος. Μην ξεχνάτε όμως ότι η Παμποντιακή έχει μόλις έξι χρόνια ζωής. Δεν θα μπορούσε να λύσει όλα τα ζητήματα μέσα σε αυτά τα έξι χρόνια. Κάναμε πολλά, αναμφίβολα θα μπορούσαμε να έχουμε κάνει περισσότερα, και πιστεύω ότι την τριετία που διανύουμε θα μπορούσαμε να δώσουμε μεγαλύτερη έμφαση σε αυτά τα θέματα, με πρώτη προτεραιότητά μας το ποντιακό θέατρο.

Για ποιο λόγο ειδικά το θέατρο;

Αφενός διότι αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα κι αφετέρου διότι εκτιμούμε ότι ενισχύοντας το ποντιακό θέατρο, συμβάλουμε και σε μια σειρά άλλων θεμάτων, όπως η διδασκαλία της παράδοσής και της ιστορίας μας και η διάσωση της ποντιακής γλώσσας. Θα παροτρύνουμε λοιπόν τα σωματεία μας να δραστηριοποιηθούν σε αυτή την κατεύθυνση και θα ζητήσουμε από την πολιτεία να επιχορηγήσει τα σωματεία που ασχολούνται με το ποντιακό θέατρο, γνωρίζοντας βέβαια ότι η σημερινή οικονομική κατάσταση δεν επιτρέπει ιδιαίτερη αισιοδοξία.

Ποια είναι η οικονομική κατάσταση της Παμποντιακής σήμερα; Από πού αντλεί τους αναγκαίους για τη λειτουργία της πόρους;

Τα οικονομικά της Ομοσπονδίας βρίσκονται σήμερα σε δραματική κατάσταση, διότι είχαμε προγραμματίσει και προϋπολογίσει τις δράσεις μας με βάση όσα μας είχε υποσχεθεί η προηγούμενη κυβέρνηση. Τα χρήματα όμως αυτά λόγω της επιδείνωσης της οικονομικής κατάστασης της χώρας δεν δόθηκαν ποτέ, γεγονός για το οποίο φυσικά δείξαμε απόλυτη κατανόηση. Βρεθήκαμε λοιπόν να χρωστούμε χρήματα και προσπαθούμε να ευαισθητοποιήσουμε όσους από τους Ποντίους έχουν την οικονομική δύναμη να ενισχύσουν το έργο της Παμποντιακής. Απευθυνόμαστε δηλαδή πλέον σε χορηγούς, διότι το ποσό της συνδρομής την οποίαν μπορούν καταβάλουν τα 397 σωματεία - μέλη μας, δεν επαρκεί ούτε καν για την κάλυψη των λειτουργικών εξόδων της Ομοσπονδίας.

Επανέρχομαι στα της Παμποντιακής. Έχω την εντύπωση ότι ο Παρχαρίδης της πρώτης περιόδου της θητείας του λειτουργούσε περισσότερο συνθετικά από ότι σήμερα. Τελικά ποια είναι η ιδανική συνταγή για έναν πρόεδρο της Παμποντιακής;

Ο πρόεδρος της Παμποντιακής πρέπει να εφαρμόζει συμβιβαστικότητα όποτε χρειάζεται και αυστηρότητα όποτε χρειάζεται. Δεν μπορεί να προχωρήσει με έναν και μόνο τρόπο. Και κυρίως πρέπει να είναι ισχυρός έναντι των πολιτικών και έναντι της πολιτείας. Αυτό είναι που προσπαθώ να προσδώσω στη θέση του προέδρου της Παμποντιακής. Δε σας κρύβω ότι αυτή τη στιγμή πολλά απ’ όσα πετυχαίνουμε ως Παμποντιακή, γίνονται λόγω του ονόματος «Παρχαρίδης». Ο στόχος όμως είναι να γίνονται όχι λόγω του Παρχαρίδη, αλλά λόγω του κύρους της ιδιότητας του προέδρου της Παμποντιακής. Νομίζω ότι θα έχουμε πετύχει, μόνον όταν ο εκάστοτε πρόεδρος της Παμποντιακής θα είναι σε θέση να σηκώνει το τηλέφωνο και να λέει στον υπουργό ότι ως Πόντιοι θέλουμε αυτό…

Έχουμε φτάσει σε αυτό τη σημείο;

Είμαστε πολύ κοντά. Σε όλες αυτές τις επαφές που έχουμε κάνει με υπουργούς ή τους αρχηγούς των κομμάτων, έτυχαν και μία-δύο περιπτώσεις που λάβαμε απαντήσεις του τύπου «θα σας ειδοποιήσουμε». Αντέδρασα άμεσα. Τους ξεκαθάρισα ότι μιλούν με τον πρόεδρο της Παμποντιακής, η οποία εκπροσωπεί 1.500.000 Ποντίων. Σας διαβεβαιώ ότι την επομένη μου τηλεφώνησαν για να με ρωτήσουν «πότε θα μπορούσα να δω τον κ. υπουργό». Πρέπει οι Πόντιοι να αντιληφθούμε ότι ενωμένοι έχουμε τεράστια δύναμη.

Ωστόσο, δεν είμαστε ενωμένοι…

Δεν είμαστε, γιατί πολλοί έχουν συμφέρον να μην είμαστε. Όπως γνωρίζετε, η Παμποντιακή δημιουργήθηκε μετά από ένα δημοκρατικότατο συνέδριο στο οποίο συμμετείχαν 200 περίπου πρωτοβάθμια σωματεία, τα οποία αποφάσισαν ότι πρέπει να υπάρξει επιτέλους μία και μόνο ομοσπονδία στην Ελλάδα. Σας θυμίζω ότι μέχρι τότε λειτουργούσαν στον ελλαδικό χώρο τέσσερις ομοσπονδίες. Και είχαμε εκείνο το αστείο φαινόμενο, να έχουμε ομοσπονδία Βόρειας και Νότιας Ελλάδας. Οι τρεις λοιπόν από αυτές διαλύθηκαν, τα σωματεία τους έλαβαν μέρος στο πρώτο οργανωτικό συνέδριο του Ποντιακού Ελληνισμού που πραγματοποιήθηκε ποτέ στην Ελλάδα, και αποφάσισαν να προσχωρήσουν στην Παμποντιακή Ομοσπονδία Ελλάδος. Η Π.Ο.Π.Σ. δεν έλαβε μέρος, ούτε άφησε τα πρωτοβάθμια σωματεία της να λάβουν μέρος. Τι είχαν να φοβηθούν από ένα δημοκρατικό συνέδριο; Δεν έπρεπε να έρθουν;

Εσείς τι πιστεύετε; Για ποιο λόγο δεν ήρθαν;

Δεν ήρθαν, διότι η ομοσπονδία αυτή δεν αντέχει τις δημοκρατικές διαδικασίες. Στις δημοκρατικές διαδικασίες την όλη υπόθεση κατευθύνει η πλειοψηφία. Έμειναν λοιπόν «απ’ έξω» και περιορίστηκαν σε ένα μικρό αριθμό σωματείων. Λυπούμαι γι αυτό, διότι θα μπορούσαν να έρθουν, να λάβουν μέρος στις εκλογές, να πάρουν τη διοίκηση και να κατευθύνουν αυτοί τις εξελίξεις. Νομίζω ότι αυτό, το ότι επέλεξαν να μείνουν «απ’ έξω», ήταν ένα από τα μεγαλύτερα λάθη που έχουν γίνει στην ιστορική πορεία του Ποντιακού Ελληνισμού. Προσωπικά πιστεύω ότι η ενότητα του Ποντιακού Ελληνισμού έχει επιτευχθεί κατά 95%. Στο κάτω-κάτω ενότητα κατά 100% δεν μπορεί να υπάρξει πουθενά. Ο στόχος όμως της ενότητας έχει επιτευχθεί, αυτή τη στιγμή υπάρχουν 397 πρωτοβάθμια σωματεία σε όλον τον Ελλαδικό χώρο που συσπειρώνονται γύρω από την Παμποντιακή. Από την Κρήτη μέχρι την Αλεξανδρούπολη, την Κέρκυρα, την Κω και τη Ρόδο, η Ελλάδα έχει περικυκλωθεί από πρωτοβάθμια σωματεία τα οποία ανήκουν στη δύναμη της Παμποντιακής. Αυτά τα «είστε χωρισμένοι», «δεν υπάρχει ενότητα» κ.λ.π. τα λένε οι πολιτικοί, οι οποίοι δε μας θέλουν ενωμένους. Επομένως η ύπαρξη της Π.Ο.Π.Σ. αυτή τη στιγμή παίζει έναν πολύ άσχημο ρόλο στην πορεία του Ποντιακού Ελληνισμού, διότι δίνει το δικαίωμα στους πολιτικούς ή σε άλλους παράγοντες να ομιλούν περί διχασμού. Δεν υπάρχει διχασμός. Για όνομα του Θεού, η ενότητα έχει επιτευχθεί!

Θα μπορούσε όμως να σας αντιτάξει κάποιος το επιχείρημα ότι όπως τα προηγούμενα χρόνια, έτσι και φέτος, θα έχουμε χωριστές εκδηλώσεις για τη Γενοκτονία…

Υπάρχει η Παμποντιακή, μια δυναμική ομοσπονδία, η οποία θεωρεί ότι έχει και το δικαίωμα και την υποχρέωση να διοργανώνει τέτοιες λαϊκές εκδηλώσεις, γιατί πιστεύει ότι με το τρόπο αυτό υπηρετεί καλύτερα το στόχο της διεθνούς αναγνώρισης της Γενοκτονίας.

Να υποθέσω λοιπόν ότι αν σας ζητούσε η Π.Ο.Π.Σ. να μπει συνδιοργανωτής σε μία κοινή εκδήλωση, η απάντησή σας θα ήταν αρνητική;

Μα τι νόημα έχουν τόσοι διοργανωτές, εφόσον υπάρχει ήδη ένας φορέας, ο οποίος διοργανώνει μια επιτυχημένη εκδήλωση για έναν ιερό στόχο; Εμείς καλούμε τα σωματεία, δεν μπαίνουμε στη λογική των ομοσπονδιών. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να χάνουμε το χρόνο μας με μια ομοσπονδία, η οποία διαθέτει ελάχιστο αριθμό σωματείων, εκ των οποίων μάλιστα τα περισσότερα δεν είναι καν ενεργά. Εδώ δίνουμε έναν τιτάνιο αγώνα βασισμένο σε αρχές και αξίες, δεν μπορούμε να μπούμε σε λογικές διαπραγμάτευσης. Το θέμα για εμάς έχει τελειώσει, η ενότητα έχει επιτευχθεί. Προχωρούμε μπροστά με το τεράστιο δυναμικό που έχει συσπειρωθεί γύρω από την Παμποντιακή.

Ας έρθουμε λίγο στον άνθρωπο Παρχαρίδη. Έχω την εντύπωση ότι δεν σας πολυαρέσει η αυτοκριτική, τουλάχιστον η δημόσια…

Ουδείς είναι αλάνθαστος. Φυσικά και έχω κάνει λάθη. Όσο περισσότερο δρα κανείς, τόσο περισσότερα λάθη κάνει. Σε ότι με αφορά προσπαθώ να διορθώνομαι από τα λάθη μου ώστε βγαίνω ισχυρότερος από αυτά.

Το γεγονός ότι είσαστε πρόεδρος της Παμποντιακής επηρεάζει θετικά ή αρνητικά την ενασχόληση σας με την ιατρική επιστήμη;

Και θετικά και αρνητικά. Κατ’ αρχήν είναι γεγονός ότι είχα αρκετή ζημιά στην πανεπιστημιακή και επαγγελματική μου καριέρα. Έχουμε ένα επάγγελμα και θα πρέπει να ζήσουμε από αυτό. Ο ασθενής, ξέρετε, θέλει τον γιατρό του δίπλα του, τον θέλει γιατρό και όχι πρόεδρο. Παρόλα αυτά στη ζυγαριά της ζημίας και της προσφοράς προς τον Ποντιακό Ελληνισμό επικράτησε το δεύτερο κι έτσι δέχτηκα να συνεχίσω.

Η σύζυγός σας δεν δυσανασχετεί για τον χρόνο που αφιερώνετε στην Παμποντιακή;

Η σύζυγός μου είναι η αφανής ηρωίδα αυτής της υπόθεσης. Χωρίς την κατανόηση και τη συμπαράστασή της δεν θα μπορούσα επί όλα αυτά τα χρόνια να αφιερώνω τόσο χρόνο στην υπόθεση του Ποντιακού Ελληνισμού. Πρέπει όμως να σας πω ότι με τη γυναίκα μου γνωριστήκαμε πριν από 45 χρόνια στο Σύλλογο Ποντίων Φοιτητών, όπου βρεθήκαμε και οι δύο λόγω της αγάπης μας για την ποντιακή μας καταγωγή. Επομένως δεν είναι άσχετη με αυτό το χώρο, το πάθος μας για τον Πόντο είναι κοινό.

Πολλές φορές στο παρελθόν ακούστηκαν ψίθυροι για συγκεκριμένες προτάσεις που σας έγιναν από πολιτικά κόμματα. Έχετε προσωπικά πολιτικά σχέδια;

Πράγματι, από πολύ παλιά έχω δεχθεί -και από τα δύο μεγάλα κόμματα- προτάσεις να είμαι υποψήφιος βουλευτής. Αρνήθηκα λέγοντας ότι εγώ έχω δύο μεγάλες αγάπες στη ζωή μου, την Καρδιολογία και τον Πόντο, τις οποίες και προσπαθώ να τις υπηρετήσω με συνέπεια. Φοβάμαι λοιπόν ότι θα απογοητεύσω όσους καλοθελητές έσπευσαν να προαναγγείλουν ερήμην μου την μεταπήδησή μου στο χώρο της πολιτικής, δηλώνοντας ότι δεν πρόκειται να ασχοληθώ ποτέ με την πολιτική.

Ισχύει το ίδιο και για την Ευρωβουλή; Διότι και αυτό ακούστηκε κάποτε…

Ισχύει απολύτως.

Εφόσον λοιπόν δεν έχετε πολιτικές φιλοδοξίες και εφόσον έχετε απεμπλακεί πλέον, λόγω συνταξιοδότησης, από τις πανεπιστημιακές σας υποχρεώσεις, πως σκοπεύετε να περάσετε τον ελεύθερο χρόνο σας όταν σταματήσατε να είσαστε πρόεδρος της Παμποντιακής και της Καρδιολογικής Εταιρείας;

Θέλω να γράψω μερικά βιβλία πάνω στην επιστημονική μου ειδικότητα, αλλά και ένα βιβλίο για την ενασχόλησή μου με τα ποντιακά πράγματα.

Και μια τελευταία ερώτηση, την οποία σας υποβάλλω όχι ως εκδότης του «Άμαστρις», αλλά ως λυράρης. Είναι γνωστό το πάθος σας για την ποντιακή μουσική και ιδιαίτερα για τα τραγούδια της ιδιαίτερης πατρίδας σας, του Πρωτοχωρίου. Όλοι οι Πόντιοι λυράρηδες γνωρίζουν ότι το αγαπημένο τραγούδι του Παρχαρίδη είναι «η πίτα». Τι σας αρέσει τόσο σε αυτό;

Δεν είναι ότι μου αρέσει περισσότερο από τα υπόλοιπα. Απλά είναι το μόνο που μπορώ να τραγουδήσω σχετικά καλά. Στα υπόλοιπα είμαι φάλτσος…

Δημοσιεύτηκε στο τεύχος 20 του περιοδικού Άμαστρις